Pianist/drummer/componist Alex Koo (1990) is van Belgisch- Japanse origine, hij studeerde klassiek piano in Waregem en aan het Stedelijk Conservatorium in Kortrijk, later jazzpiano aan het conservatorium in Den Haag en Amsterdam en rondde dat af via de Erasmusprijs in Kopenhagen waar hij o.a. les kreeg van pianist Jacob Bro. Middels een beurs vertrok hij voor twee jaar naar Amerika waar hij studeerde aan de Steinhardt School in New York, minder bekend dan het beroemde Juillard maar ook vrijer en gelegen in hartje New York dus ideaal om contacten te leggen met optredende musici. Al die wisselingen van studieplekken en ook de uiteindelijke keus voor de jazz tekenen wel het karakter van dit nieuwe supertalent. Alex Koo Derudder zoals zijn volledige naam luidt is de jongste zoon van een uitgetreden Belgische missionaris en een Japanse moeder die lid was van de kerk van zijn vader. De muzikale genen komen van zijn moeder, twee van zijn broers speelden viool en een is nog steeds concertmeester bij twee orkesten in Engeland.

Tot zijn vijftiende was hij bezig met klassieke muziek, maar toen kwam de omslag, hij miste de vrijheid in de klassieke wereld om te componeren en ook de mogelijkheid om bandjes te vormen die hij zelf kan samenstellen. Alex won het Prinses Christina Jazz Concours en de Prins Bernard Cultuurprijs. Grootheden die hij als tiener al bewonderde zoals Kenny Werner, Graig Taborn en Jacob Bro werden zijn leermeesters en dat gaf hem een geweldige push. Zo leerde hij in New York ook saxofonist Mark Turner en trompettist Ralph Alessi kennen en kreeg de mogelijkheid om met deze jazzreuzen dit album op te nemen in New York. Het feit dat Turner en Alessi met de relatieve nieuwkomer Koo wilden samenwerken zegt genoeg over de kwaliteit van Alex. Het album is al enige tijd uit en daarom is het al vaak gerecenseerd in allerlei bladen en allemaal vol lof, opmerkelijk is ook de beoordeling van het vooraanstaande Downbeat “Stunning original”en 4 sterren, dat gebeurt niet iedere dag met een muzikant uit de Lage Landen !

De titel is een woordelijke vertaling van het Vlaamse Appelblauwzeegroen hetgeen zoiets betekent als een onbestemde kleur of een kleur die men niet kan of wil benoemen, mocht er een Vlaming zijn die mij kan verbeteren dan graag. In mijn opinie duidt deze titel op het feit dat de muziek op dit album niet makkelijk in een hokje is te plaatsen. Het overheersende karakter van de muziek valt het beste te omschrijven als kamerjazz, de klassieke achtergrond van Alex laat zich niet verloochenen. Dat is vooral duidelijk te horen in de drie etudes die Alex solo laten horen, Etude No 1 “Mirror,Mirror, on the wall” is razend snel en doet denken aan Chopin maar heeft ook trekjes van minimal music, Etude No. 2 “The Gaze” brengt ons in romantische sferen en Etude No. 3 is een lichtvoetige compositie die sprankelend overkomt en helemaal past in het beeldende karakter van dit album. Van de trio nummers hebben “Funeral March” met zijn donkere stemming en aparte klankkleur en “Ghost Parade” met zijn filmische uitstraling het meeste recht op het predicaat kamerjazz. “Bodily Fluids” met Alex op slagwerk en keyboards springt er letterlijk en figuurlijk uit, een knetterend energiek staaltje jazz. Het titelnummer is een triowerk waar piano, sax en trompet gezamenlijk er tegenaan gaan maar elkaar toch de nodige ruimte gunnend. Afsluiter “Freedom Pilot” is een vrolijk stemmend muziekstuk, een waardige epiloog van een prachtige cd, een ongelofelijk debuut en een grote aanwinst voor de Belgische jazzwereld, hou hem in de gaten! In België treedt Alex veelal op met trompettist Jean-Paul Estiévenart en gitarist Jean Francois Prins.

Jan van Leersum.